Demonstreren voor een zwembad in het Oude Noorden
In mijn leven, ik ben bijna 61, heb ik niet vaak gedemonstreerd. De keren dat ik me op straat begaf om mijn mening te laten horen zijn letterlijk op de vingers van één hand te tellen. Namelijk drie keer.
Begin jaren tachtig liep ik mee in de tweede landelijke demonstratie tegen kruisraketten. De eerste was in Amsterdam, daar kreeg je me dus niet in en de tweede was in Den Haag, op het Malieveld, dat was te doen, dus ging ik. Ik zal je mijn redenen om mee te lopen besparen, maar kort samengevat kwam het neer op een redelijk grote dosis kennis van wat kernwapens teweeg konden brengen en dat wilde ik mezelf, maar ook de rest van ons land besparen.
Niet lang daarna liep ik mee tijdens een scholierenstaking. Ik was zelf al van school, maar vrienden van me niet en voor de gezelligheid liep ik mee. Ik weet niet eens meer wat ze precies wilden, maar ik weet nog vaag dat ik het ermee eens was, dat wel. Ook al had het geen betrekking op mezelf.
En de derde demonstratie was eigenlijk de eerste. In 1970, ik was nog net zeven jaar, demonstreerde ik voor een zwembad in het Oude Noorden. Of, beter gezegd, we eisten een eigen zwembad omdat die er niet was. In de kranten werd gesproken over een actiegroep die een eigen zwembad in hun wijk af wilde dwingen.
Actiegroep, actiegroep, we waren een stelletje schoolkinderen, in de haast opgetrommeld om van ons te laten horen vanuit de Hofpleinfontein. Buiten ons was juffrouw Pekel van het wijkcomité er ook, in een gestreept badpak. Zij was voor zover ik me herinner de enige volwassene die ook uit protest in de fontein ging ‘zwemmen’ (met je buik over de grond schuren), net als wij kinderen. De volwassenen op de foto kwamen er vanwege die foto even snel bijstaan geloof ik, maar de dame in het badpak ging ook op haar buik in het water liggen.
Het was op een zaterdag en ik zat ongetwijfeld ergens braaf te spelen toen mijn moeder me kwam halen: “Kom op, je gaat zwemmen in de fontein!”. Wat kinderen in de straat zouden dit gaan doen en ze hadden vers vlees nodig voor hun actieleger. Ik voldeed.
Vol ongeloof toog ik met de groep naar de stad, naar het Hofplein. Ik wilde veel geloven, maar dat ik ging zwemmen in de Hofpleinfontein wilde er gewoon niet in. Zal wel een grap zijn, dacht ik nog, maar voordat ik het wist stond ik samen met de andere kinderen en juffrouw Pekel in het bijzonder lage water te trappelen. Je moest nog uitkijken dat je niet op je bek ging ook, want de fonteinvloer was spekglad.
Volgens mij riepen we een paar leuzen, gingen op de foto voor de krant en mochten vervolgens vijf minuten in het water spelen, want daarna moesten we er toch echt uit zijn van de autoriteiten. Vervolgens weer naar huis en eerlijk gezegd was ik de andere dag die hele actie alweer vergeten.
Het zwembad is er nooit gekomen, ten minste niet in het Oude Noorden. Zo’n tien jaar later wel in Crooswijk, bij ‘de buren’ en volgens de gemeente moest het Oude Noorden het er ook maar mee doen, het bad was ook voor ons, opzouten nu. Gelukkig maar, ik had dus niet voor niets gedemonstreerd, er was wel degelijk een tastbaar zwembad gekomen omdat ik in de fontein had gestaan. Vervolgens heb ik er zelf nooit in gezwommen daar op het Schuttersveld, echt niet ene keer. Liever ging ik naar zwembad West met zijn wedstrijdbad en werd ik al ouder en zwom sowieso niet meer zo vaak.
Hoe alles vervliegt, het zwembad in Crooswijk is inmiddels ook alweer weg. De vruchten van mijn harde actie, ze zijn er al geruime tijd niet meer. Oh wel, ik kan er mee leven, zo gemotiveerd was ik nou ook weer niet.
MarcelMarcel is geboren en getogen in het Oude Noorden en schrijft zo nu en dan een column voor de Noordergids. Bekijk hier alle columns tot nu toe.
De Noordergids heeft ook een pagina op Facebook. Volg ons en krijg automatisch onze berichten in je nieuwsoverzicht. Ga naar de Noordergids op Facebook.
De open Facebookgroep Oude Noorden 010web is op zoek naar nieuwe leden.